علمی که بدنبالش هستیم چیه؟
امروزه هرکسی بیشتر سرش تو کتاب باشه رو چی خطاب میکنیم ؟
عالـِم و آگاه !
و همه شروع میکنیم به: بَه بَه گفتن و تعریف از آقا و خانم فلانی، آیا کارمون درسته ؟!
بعضی ها بلافاصله میگویند:
نفرمائید، ایشون فلان مقدار کتاب را خوانده اند! فلان مقدار پایان نامه و مقاله دارند! فلان مقدار حفظ هستند!
حالا که توجه کردیم به عملکرد خودمون، باید بگیم که ما: علم رو به سیاهی های توی کتابها، معنی کردیم.
و اینجور معنی کردن یکی از بزرگترین خیانت هایی است که به اول خودمان و بعد به همه ی دوست داران علم و دانش کرده ایم، چرا که به آنها این رو یاد میدهیم:
اگر همانند یک دستگاه کُـپی هرچه در کتابها نوشته شده، در ذهن ثبت کنی اسم تو را : عالم و آگاه صدا خواهند زد!!
درحالیکه: اگه این حرف ذره ای درست بود [که علم: فقط سیاهی های کتابها است] دیگر معنی نداشت که خداوند در قرآنش بگوید:
وَقُل رَّبِّ زِدْنِی عِلْمًا ١١٤ / طه
ای پیغمبر بگو : پروردگارا علم مرا زیاد نما.
عجب!
مگر شما نگفتید که علم فقط حفظ کردن این سیاهی های کتاب است؟! پس چرا خدا میگوید : بگو من علمت را زیاد کنم ؟!
مگه خودم نمیتوانم حفظ کنم با حافظه قوی که قبلا خدا به من داده یا توانایی هایی که در تقویت حافظه کسب کرده ام، حفظ کنم و دیگه چه نیازی به خداست که او بخواهد علم من را زیاد کند ؟!
نکته و تمام حرف در این است که :
علم، سیاهی کتاب نیست بلکه برعکس : علم نور است
الْعِلْمُ نُورٌ یَقْذِفُهُ اللَّهُ فِی قَلْبِ مَنْ یَشَاء (مصباح الشریعه،ص16)
علم نور است که باید خدا در دل انسان قرار بدهد و کاری به حفظ سیاهی کتاب ها ندارد
گرچه این حفظ و فعالیت زمینه است برای بخشیدن علم و نور حقیقی علم از سوی خداست.
نمونه کسانی که مکتب نرفته و بدون هیچ حفظ مطلبی صاحب علم شده اند بسیار است:
همچون : رجبعلی خیاط و دیگران که بسیار اند.
#استاد_مجتبی
درباره این سایت