باهم خـَطِ فکـری سیدالشهداء
و
بِینـش دینی و تربیـتی ایشان را بشناسیـم
در حدیثی پرامون اهمیت و بزرگی ارزش مباحث اخلاقی» از توصیه ها و نکاتی که أمیرالمؤمنین (علیه السلام) خطاب به فرزند گرامیشان چنین آمده است که فرمود:
إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ مَحَاسِنَ اَلْأَخْلاَقِ وُصْلَةً بَیْنَهُ وَ بَیْنَ عِبَادِهِ، فَیَجِبُ أَحَدَکُمْ أَنْ یَتَمَسَّکَ بِخُلُقٍ مُتَّصِلٍ بِاللَّهِ تَعَالَى؛ خداوند سبحان فضائل اخلاقی را وسیله ارتباط میان خودش و بندگانش قرار داده، همین بس که هر یک از شما دست به اخلاقی بزند که او را به خدا مربوط سازد» نزهة الناظر وتنبیه الخاطر /الحُلوانی، حسین بن نصر /صفحه : 52
به تعبیر دیگر، خداوند بزرگترین معلم اخلاق و مربی نفوس انسانی و منبع تمام فضائل است، و قرب و نزدیکی به خدا جز از طریق تخلق به اخلاق الهی مکان پذیر نیست!
بنابراین، هر فضیلت اخلاقی رابطه ای میان انسان و خدا ایجاد می کند و او را گام به گام به ذات مقدسش نزدیکتر می سازد.
امام حسین(علیه السلام)، از جمله مربیان آسمانى است که پیروى واقعى از سیره عملى و اخلاقى آن حضرت، سعادت فرد و جامعه را تضمین مى نماید و آنان را به سجایاى اخلاقى و فضایل انسانى مىرساند.
رسول خدا, اثر اجتماعى و نقش تربیتى امام حسین(علیه السلام) را به چراغ هدایت و کشتى نجات» تعبیر نموده، مى فرماید:
انّ الحسین مصباح الهدى وسفینة النجاة؛[1] همانا حسین» چراغ هدایت، و کشتى نجات است».
ماجرای و داستانی را که به بیان این جمله بسیار بزرگ پیغمبر اکرم در وصف حضرت سید الشهداء، ختم شد را از منابع اهل سنّت، که ابراهیم بن محمد بن مؤید جُوینی شافعی باشد صاحب کتاب فرائد السمطین از علمای اهل سنت است نقل کنم:
روزى امام حسین(علیه السلام)در دوران کودکى به حضور جدش پیامبر اعظم, شرفیاب شد. آن حضرت با دیدن سیدالشهداء فرمود: مرحبا بک یا ابا عبدالله، یا زین السماوات والارض؛ خوش آمدى اى حسین! اى زینت آسمانها و زمین!»
اُبىّ بن کعب» که کنار حضرت نشسته بود، گفت: ای رسول خدا! غیر از تو کسى هست که زینت آسمانها و زمین باشد؟ (چگونه حسین را اینگونه صدا مىزنى؟) پیغمبر فرمود:
یا اُبىّ! والذى بعثنى بالحق نبیّا، انّ الحسین بن علىّ، فى السّماء، اکبر منه فى الارض، وانّه المکتوب على یمین العرش: انّه مصباح الهدى وسفینة النجاة وامام غیر وهن؛ اى اُبىّ! سوگند به خدا که مرا به حق پیامبر فرستاده، جایگاه حسین در آسمانها بیش از زمین است! در سمت راستِ عرش خدا نوشته شده: حسین چراغ هدایت، و کشتى نجات، و پیشواى بىلغزش است».
چنانکه خود آن حضرت درنامه ای که در جواب، نامه های کوفیان فرستاند و در آن نامه حضرت مسلم بن عقیل (سلام الله علیه) را بعنوان سفیر خود معرفی کردند چنین فرمودند: اِنْ تَسْمَعُوا قَوْلی، وتُطیعُوا اَمْرى، اَهْدِکُمْ سَبیلَ الرَّشادِ؛ [تاریخ الطبری الطبری، ابن جریر جلد : 4 صفحه : 266] اگر سخنان مرا بپذیرید و گفته هایم را عمل کنید، شما را به راه رشد و خوشبختى هدایت مىنمایم»
خداوندا! توفیق پیروى واقعى از امام حسین(علیه السلام) را به همه ما مرحمت فرما، مگر ما در این دنیا بدنبال چیزی هستیم ؟؟! آیا بدنبال چیزی غیر از هدایت شدن به راه خوشبختی و رسیدن به سعادت هستیم ؟!
الان که با این مقدمه به اینجا رسیدیم که از نسخه های شفابخش سیدالشهداء (علیه السلام) بهره مند شویم، باید دید که حضرت چه چیزی را برای ما تجویز کرده اند:
- اولین کلامی را که حضرت نقل خواهم کرد، اساس و زیربنای فکری حضرت را برایمان نمایان میکند، که اساساً چرا حضرت دست به قیام زدند و ما باید چگونه باشیم، [خوب دقت کنید]، چنین فرمودند:
امام حسین (علیه السلام): لایَحِلُّ لِعَینٍ مُؤمِنَةٍ تَرَى اللّه َ یُعصى فَتَطرِفَ حَتّى تَغَیِّرَهُ ؛ [الأمالى،طوسى، ص55]
بر هیچ چشم مؤمنى روا نیست که ببیند خدا نافرمانى مى شود و چشم خود را فرو بندد، مگر آن که آن وضع را تغییر دهد.
چقدر اطراف مارا اطاعات خداگرفته است؟ چقدر اطراف ما را معصیت و نافرمانی خدا پُرکرده است؟!
اگر دو رو بر ما معصیت است که خدابدادمان برسد که در چه فضایی داریم تنفس میکنیم!
اگر نـَه خیر، الحمدلله در جَـوّ و فضایی سالم زندگی میکنیم، لکن بعضاً اطرافیان ما یا خودمان کارهایی انجام میدهیم که خلاف دستورات و موازین شرعی است، اگر حضرت سیدالشهداء بودند آیا از کنار این رفتار ما به سادگی عبور میکردند یا برخوردی درخور عمل ما میکردند؟!
اگر مؤمن واقعا ایمان با دِل و جانش گِره خورده است و واقعا عاشق و مُحِب سیدالشهداست باید دِل حضرت را بدست بیاورد، وگرنه هرسال خود آقا لطف و مرحمت میکنند من رو سیاه رو میخرند و صدقه سری شما خوبان وارد مجالسِ اشک و روضه خودشان میکنند، هرسال بیایم و بگویم: آقا ببخش، آقا اشتباه کردم! چیزی درست میشود ؟؟ کـِی میخواهم به خودم بیایم و سـَرِ قول و قراری که با آقا می بندم بایستم ؟
[1] - عن أبی عبد اللّه الحسین - علیه السلام - [أنّه] قال: أتیت [یوما] جدّی رسول اللّه - صلّى اللّه علیه و آله-، فرأیت ابیّ بن کعب جالسا عنده، فقال جدّی: مرحبا بک یا زین السماوات و الأرض! فقال ابیّ: یا رسول اللّه! و هل أحد سواک زین السماوات و الأرض؟ فقال النبی - صلّى اللّه علیه و آله - یا ابیّ بن کعب و الّذی بعثنی بالحقّ نبیّا، إنّ الحسین بن علیّ فی السماوات، أعظم ممّا هو فی الأرض و اسمه مکتوب عن یمین العرش: إنّ الحسین مصباح الهدى و سفینة النجاة. ثم إنّ النبیّ - صلّى اللّه علیه و آله - أخذ بید الحسین - علیه السلام-، و قال: أیّها الناس! هذا الحسین بن علیّ ألا فاعرفوه، و فضّلوه کما فضّله اللّه عزّ و جلّ، فو اللّه لجدّه على اللّه أکرم من جدّ یوسف بن یعقوب، هذا الحسین جدّه فی الجنّة، (و جدّته فی الجنّة) ، و امّه فی الجنّة، و أبوه فی الجنّة، و أخوه فی الجنّة، و عمّه فی الجنّة، و عمّته فی الجنّة، و خاله فی الجنّة، و خالته فی الجنّة، و محبّوهم فی الجنّة، [و محبّو محبّیهم فی الجنة] . مدینة معاجز الأئمة الإثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر , جلد 4 , صفحه 51
درباره این سایت